طبق مطالعه ای که توسط مجمع جهانی اقتصاد، بنیاد الن مک آرتور و مک کینزی انجام شده است، سالانه حدود هشت میلیون تن زباله پلاستیکی به اقیانوس ها اضافه می شود که معادل ورود یک کامیون زباله پلاستیکی در هر دقیقه به اقیانوس ها است و پیش‌بینی می‌شود که در صورت عدم اقدام، این رقم تا سال 2050 چهار برابر شود.
همچنین یک مطالعه دیگر اخیرا به طور محافظه کارانه تخمین زده است که در حال حاضر 5.25 تریلیون ذره پلاستیکی با وزن کل 268940 تن در اقیانوس های جهان شناور هستند. این زباله‌های پلاستیکی حدود 13 میلیارد دلار در سال خسارات ناشی از آسیب به اکوسیستم‌های دریایی، از جمله خسارات مالی به ماهیگیری و گردشگری و همچنین زمان صرف شده برای تمیز کردن سواحل را به دنبال دارد. حیواناتی مانند پرندگان دریایی، نهنگ‌ها و دلفین‌ها می‌توانند در مواد پلاستیکی گیر کنند و اقلام پلاستیکی شناور - مانند تورهای دور ریخته شده، اسکله‌ها و قایق‌ها - می‌توانند میکروب‌ها، جلبک‌ها، بی‌مهرگان و ماهی‌ها را به مناطق غیر بومی منتقل کنند و بر روی اکوسیستم ها و محیط‌های محلی تأثیر بگذارند.
بدون اقیانوس های سالم، زندگی وجود ندارد. اقیانوس ها خون حیات سیاره ما و بشر هستند و تمیز نگه داشتن آنها به نفع ماست. اقیانوس های ما تقریباً دو سوم سطح زمین را پوشانده اند و 97 درصد از آب سیاره را در خود جای داده اند. اقیانوس ها بیش از نیمی از اکسیژن اتمسفر را تولید می کنند و اکثر انتشار کربن (انسان زایی) را جذب می کنند. آنها منبع اصلی غذا و خانه بیش از 230000 گونه شناخته شده هستند. اقیانوس ها وسیله اصلی حمل و نقل جهانی کالا هستند و در داخل خطوط ساحلی واقع شده اند، جوامع، جاذبه های گردشگری و فعالیت هایی هستند که همگی به اقیانوس های سالم بستگی دارند. چه کسی می خواهد در آب های آلوده شنا کند؟
در سال ۲۰۱۳ "پیتر سلینسکی" و "اندرو تورتون" شرکت خود را به نام "سیبین"(Seabin) تاسیس کردند. که یک فناوری نوآورانه برای تمیز کردن اقیانوس ها می باشد . این ایده بر ساخت آینده‌ای متمرکز شده که محصول آن نه فقط برای تمیز کردن زباله‌های سطح دریا، بلکه برای نظارت بر دریا استفاده شود و سنگ بنای این پیشرفت، هوش مصنوعی(AI) است.
به این صورت که زباله های شناور در بنادر و اسکله ها را جمع آوری می کند - و به طور همزمان داده هایی را در مورد وضعیت آبراه های جهانی جمع آوری می کند و تلاش ها برای پاکسازی اقیانوس ها را هدایت می کند. Seabin همچنین برای افزایش آگاهی و آموزش مردم برای جلوگیری از آلودگی اقیانوس ها استفاده می شود.
این سطل زباله که هم‌نام شرکت است، کمی شبیه به یک کف‌گیر استخر برای اقیانوس عمل می‌کند و در حالی که روی سطح دریا نشسته، آلودگی سطحی را فیلتر می‌کند و آب را از کف خود خارج می‌کند. رودی بلر، مدیر مارینا پورتو مونته نگرو، می گوید:" این اساساً یک سطل با محفظه محرک داخلی است که بالا و پایین می رود.آب از سطح مکیده می شود و از یک کیسه گیر با یک پمپ آب شناور که قادر به جابجایی 25000 لیتر در ساعت است در داخل Seabin عبور می کند، و مستقیماً به خروجی 110/220 ولت وصل می شود. سپس آب به داخل اقیانوس پمپاژ می شود و زباله ها در کیسه صید محبوس می شود."
اکنون با پخش بیش از هزار سطل زباله دریایی در ۵۳ کشور دنیا، تقریباً ۳۵ میلیون قطعه پلاستیکی جمع آوری شده و حالا تیم پشتیبان این فناوری به دنبال روش‌های جدیدی برای استفاده از این ماشین است. سازندگان این سطل رباتیک می‌گویند: ما روزانه بیش از ۵۰۰ میلیون لیتر آب فیلتر می‌کنیم و حدود ۴.۲ تن پلاستیک، میکروپلاستیک، الیاف پلاستیکی، نفت و روغن و غیره جذب می‌کنیم.
اما در نهایت Seabins تنها راه حل برای آلودگی پلاستیکی نیست. راه حل واقعی در آموزش، علم و تغییرات سیستمی نهفته است. از تولیدکنندگان بسته‌بندی، تنظیم‌کننده‌های محیط‌زیست گرفته تا مصرف‌کنندگان نهایی، همه در این زنجیره می‌توانند نقش داشته باشند و این امکان، پتانسیل و مسئولیت بخشی از راه‌حل را دارند.
چند رویکرد ساده ولی موثر این شرکت:
- سطل‌های دریایی یا همان seabins در آب نصب می‌شوند تا میزان زباله‌های سوء مدیریت شده‌ای که از خشکی وارد اقیانوس می‌شوند را جمع‌آوری کرده و کاهش دهند.
- برنامه های علمی و تحقیقاتی برای درک و گسترش دانش در مورد پیامدهای آلودگی پلاستیکی اقیانوس ها بر روی گیاهان، جانوران و سلامت انسان استفاده می شود.
- مشارکت و آگاهی دادن به همه اعضای جامعه در فعالیت هایی که به راه حلی برای آلودگی پلاستیکی اقیانوس کمک می کند.
- تشویق صنعت برای مشارکت در این پروژه نیز انجام می شود، زیرا یافتن راه حلی برای یک هدف مشترک بسیار سریعتر و موثرتر از مبارزه با یکدیگر است.
- قانون گذاری و لابی گری، زیرا جهانی که امروز در آن زندگی می کنیم، به حمایت، تغییر و اصلاح نیاز دارد.
